εκφορά

Η δεύτερη φάση της κηδείας στους αρχαίους. Η πρώτη λεγόταν πρόθεσις (σαβάνωμα) και η τρίτη ταφή. Η ε. έπρεπε να γίνει το βράδυ της ημέρας του θανάτου ή την επομένη το πρωί, πριν όμως ανατείλει ο ήλιος, για να μη μολυνθούν οι ακτίνες του. Μπροστά πήγαινε η εγχυτίστρια, κρατώντας χυτρίδα (κανάτα), απ’ όπου έχυνε μύρα στο λείψανο. Την κλίνη (φέρετρο) κρατούσαν τέσσερα πρόσωπα (αρχικά συγγενείς, αργότερα ξένοι με πληρωμή) ή μεταφερόταν σε νεκροφόρο αμάξι με δύο άλογα ή μουλάρια. Ακολουθούσαν άντρες έφιπποι, με την πανοπλία τους, και γυναίκες με μαύρα ή γκρίζα ρούχα. Η πομπή έκλεινε με τον αυλητή ή τους αυλητές, καθώς και τους πληρωμένους θρηνωδούς, άντρες ή γυναίκες. Οι επικήδειοι ύμνοι ονομάζονταν ιάλεμοι. Επικήδειοι λόγοι δεν συνηθίζονταν. Μετά την ε. και τον ενταφιασμό, ακολουθούσε το επικήδειο έθιμο περίδειπνον.

* * *

η (AM ἐκφορά)

1. μεταφορά προς τα έξω, απομάκρυνση

2. (για νεκρό) κηδεία, ξόδι

3. γραμμ. ο τρόπος συντάξεως μιας λέξεως ή προτάσεως

(μσν.αρχ.) η έξοδος τού κύματος στην παραλία

αρχ.

1. (για το κρέας τών θυσιών) αποκόμιση, το να παίρνει ένας κρέας από θυσίες

2. διάδοση, κοινολόγηση («λόγων ἀπορρήτων ἐκφορὰν μὴ ποιοῡ», Διογ. Λ.)

3. (για άλογο) φυγή

4. η προς τα έξω φορά, εκπνοή

5. προεξοχή οικοδομήματος

6. (για ιδέες) διατύπωση, έκφραση

7. παρέκβαση, παρέκκλιση από το πρέπον

8. παράγωγη λέξη.